Add Hoc

Als E-book maar 5,99

Elain Aron is onderzoeker en Phd psycholoog. Ze schreef dit boek in 1996 en het sloeg in als een bom. Het feit dat het zo’n internationale bestseller was en nog steeds is, doet niet af aan het feit dat het gewoon een wetenschappelijke publicatie is. Aron deed jarenlang gedegen onderzoek onder tienduizenden personen. Wel waren die proefpersonen vaak haar eigen cliënten: ze heeft jarenlang een psychotherapie praktijk gehad en trok met name mensen aan die meer dan eens in hun leven burn-out gingen. Haar specialisatie in burn-out leidde tot de vraag;  waarom sommige mensen overweldigd worden terwijl anderen bij veel moeilijker omstandigheden dat niet worden. Haar jarenlange ervaring als psychotherapeut voor deze doelgroep vat ze samen in haar boek over hoogsensitiviteit.

Kanarie in de koolmijn
Elain Aron breekt een lans voor overgevoelige mensen. Die zijn niet zwak ziek en misselijk, maar…… intelligenter, proeven horen zien meer, hebben meer en diepere gedachtes etc. De HSP-er is de ”canary in de colemine” Dat wil zeggen; ze signaleren als eerste problemen. De signaalfunctie kan letterlijk zijn, zoals het als eerste een gaslek ruiken met een extra gevoelige neus. Maar ook mentaal: de denkers in de samenleving die als eerste zeggen: we moeten wat aan het milieu gaan doen. Het bestaan van de HSP-er is aldus essentieel voor het voortbestaan van de mensheid. De hooggevoelige medemens verdiend meer erkenning. Naast de emancipatie van de HSP-er is Elain Aron van niet te onderschatten belang voor de wetenschap. Ze toont namelijk onomstotelijk aan dat mensen met een fysieke overgevoeligheid (allergieën, overactieve zintuigen) tevens vaker mentaal overgevoelig zijn. Mensen met een allergie gaan vaker burn-out. Hoewel Elain Aron met geen woord rept over adhd-ers heeft ze het natuurlijk over ons!

Elke adhd-er is altijd een hsp-er. Maar andersom gaat het niet op ….. niet elke hsp-er heeft een concentratieprobleem. 

Dus: Elain Aron wordt vaak geciteerd door allerhande vage new age sites maar… is wel echt een wetenschappelijk onderzoekster en heeft officieel psychologisch onderzoek gedaan en zij heeft gepubliceerd in vakbladen. Veel wetenschappers zien haar naam in populaire bladen staan en denken ten onrechte dat het hier een van de vele zelfhulp boekjes gaat. Haar onderzoek zou tot de basis van de psychotherapie gerekend moeten worden. Dat dit vaak niet gebeurt wordt ook door haar verklaard: Psychotherapeuten in grote instellingen zijn zelf per definitie niet HSP. Immers: zoals er weinig chirurgen bestaan die niet tegen bloed kunnen: zo zijn er maar weinig psychologen die zelf HSP zijn. Als je elk uur een ander ellende verhaal moet aanhoren, moet je een bepaalde distantie en ongevoeligheid bezitten. Een hsp- psycholoog is binnen no-time  zelf burn-out. Dit mechanisme verklaart de grote paradox van Elain’s baanbrekende onderzoek: bejubeld door gevoelige mensen zelf: maar totaal onbegrepen door de gemiddelde therapeut. Die kan het zich gewoonweg niet voorstellen en ziet de overgevoelige medemens als louter zwak ziek en zielig. Zouden ze de grote voordelen die hsp voor de persoon zelf zien, alsmede de voordelen voor de maatschappij erkennen: dan zouden ze hun eigen tekortkomingen moeten toegeven.